Strategie oszacowywania i oceny usuwania dwutlenku węgla z oceanów (SEAO2-CDR)

Rusza nowy projekt w celu zrozumienia skutków, korzyści i wykonalności wychwytywania dwutlenku węgla (CO2) z atmosfery i składowania go w oceanach. Narodowe Centrum Oceanografii (NOC) stoi na czele czteroletniego interdyscyplinarnego projektu finansowanego w ramach Horizon Europe. Projekt jest koordynowany przez Uniresearch i obejmuje 13 organizacji, których zadaniem będzie dostarczenie naukowych, ekonomicznych, prawnych, politycznych, społecznych i etycznych ekspertyz.

W ramach projektu zostanie ocenione, czy usuwanie dwutlenku węgla z poziomu oceanów (OCDR) można wykorzystać jako skuteczną metodę usuwania CO2 z atmosfery. Jednoczesnie naukowcy ostrzegają, że prawdopodobnie osiągniemy limit 1,5°C ustalony w porozumieniu klimatycznym z Paryża zaledwie do 2027 r., a nadmiar węgla w atmosferze będzie głównym czynnikiem przyczyniającym się do wzrostu temperatur.

Firmy na całym świecie już zaczynają stosować OCDR w różnych formach, w tym zwiększając ilość CO2, który może być wchłaniany do wody morskiej poprzez przeciwdziałanie skutkom zakwaszenia oceanów, zwiększanie produktywności glonów pochłaniających CO2 podczas fotosyntezy i zatapianie wodorostów w głębokim oceanie, gdzie węgiel może zostać uwięziony w osadach.

Projekt SEAO2-CDR zajmie się najważniejszymi lukami w naszym technicznym zrozumieniu OCDR poprzez zdefiniowanie obszarów, w których są one opłacalne pod względem środowiskowym i ekonomicznym. Pomoże również w opracowaniu ram niezbędnych do wspierania odpowiedzialnego i skutecznego wdrażania OCDR oraz strategii monitorowania, raportowania i weryfikacji (MRV) z wykorzystaniem najnowocześniejszych technologii czujników.

Usuwanie dwutlenku węgla (CDR) ma na celu eliminację CO2 z atmosfery i górnej części oceanu oraz bezpieczne przechowywanie go w rezerwatach morskich, geologicznych lub naziemnych. Skuteczność metod CDR zależy od ilości węgla, który można usunąć z atmosfery i czasu, przez jaki jest on zamknięty. W specjalnym raporcie IPCC z 2019 r. stwierdzono potrzebę aktywnego usunięcia 1000 miliardów ton do 2100 r. w celu ograniczenia globalnego ocieplenia do 1,5˚C. Obecnie metodami CDR można usuwać 2 miliardy ton CO2 rocznie, co oznacza lukę pomiędzy proponowanymi poziomami CDR a tym, co jest potrzebne do osiągnięcia celu paryskiego w kwestii temperatury. Na to, czy technika CDR może zostać wdrożona na dużą skalę, wpływa wiele czynników, w tym koszty, ramy prawne oraz dostępność odpowiednich technik monitorowania i rozliczania.

Partnerzy: NOC (Wielka Brytania); Uniresearch (Holandia); Uniwersytet Cambridge (Wielka Brytania); Heriot Watt (Wielka Brytania); Uniwersytet w Lipsku (Niemcy); Kiloński Instytut Gospodarki Światowej (Niemcy); Uniwersytet w Lejdzie (Holandia); Centrum Badań Oceanicznych GEOMAR Helmholtz (Niemcy); CASE - Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych (Polska); Papieski Uniwersytet Comillas (Hiszpania); Uniwersytet LUISS (Włochy); Uniwersytet w Kilonii (Niemcy) i Światowa Rada Oceanów (Francja).

Projekt finansowany z programu Horyzont Europa