Artykuł omawia rolę państwa w kształtowaniu systemu gospodarczego, który, zgodnie z podejściem ekonomii dobrobytu, jest zdolny do pełnienia funkcji społecznie ważnych i osiągania pożądanych społecznie wyników. Opisujemy ten system za pomocą zestawu wskaźników: IHDI, Światowy Indeks Szczęścia i Wskaźnik Satysfakcji z Życia. Analizowane są cechy państwa przy użyciu zestawu zmiennych opisujących zarówno ilościowe (wielkość rządu, różne rodzaje wydatków publicznych oraz obciążenia regulacyjne), jak i jakościowe (układ instytucjonalny i ochrona praw własności) aspekty jego funkcjonowania. Badanie obejmuje „stare” i „nowe” państwa członkowskie Unii Europejskiej, postkomunistyczne kraje Europy Wschodniej i Azji oraz gospodarki Ameryki Łacińskiej. Główne wnioski z badania wskazują, że jakość instytucjonalna państwa wydaje się być najważniejsza dla stworzenia społecznie efektywnego systemu gospodarczego, podczas gdy poziom interwencjonizmu państwowego odgrywa maksymalnie rolę wtórną i często marginalną. Odkryto również różnice geograficzne oraz brak bezpośredniej korelacji między cechami systemu gospodarczego a subiektywnym poczuciem dobrobytu. Wyniki te mogą potwierdzać hipotezę neoinstytucjonalistyczną, że czynniki nieekonomiczne, takie jak czynniki historyczne, instytucjonalne, kulturowe, a nawet genetyczne, mogą odgrywać ważną rolę w sprawności systemu gospodarczego; to pozostaje obszarem do dalszych badań.
