Białoruś była jednym z nielicznych postkomunistycznych krajów, które zrezygnowały z kompleksowych reform rynkowych i próbowały poprawić efektywność gospodarki za pomocą środków administracyjnych, pozostawiając mechanizmy rynkowe jedynie jako dodatkowe. Model gospodarczy Białorusi przeszedł kilka rewizji związanych z de-stacjonizacją i deregulacją, ale wciąż pozostaje zdominowany przez państwo. Artykuł analizuje cechy charakterystyczne białoruskiego systemu gospodarczego, zwłaszcza te związane z sektorem publicznym, oraz jego ewolucję po uzyskaniu niepodległości. W okresie post-sowieckim białoruska gospodarka przekształciła się z quasi-sowieckiego systemu opartego na własności państwowej, planowaniu państwowym i wsparciu dla nieefektywnych przedsiębiorstw w bardziej elastyczny model hybrydowy, gdzie sektor publiczny nadal pozostaje rdzeniem gospodarki. Przypadek Białorusi pokazuje, że obecnie nie ma odpowiedniej perspektywy teoretycznej, która mogłaby w niezmienionej formie zostać zastosowana do analizy tego typu systemu gospodarczego. Dlatego potrzebna jest nowa perspektywa oparta na istniejącym, ale zaktualizowanym podejściu lub podejściu multidyscyplinarnym, które uwzględnia dualizm białoruskiej gospodarki.
