Po wybuchu wojny domowej w Syrii w 2011 roku, około 1,5 miliona uchodźców znalazło schronienie w Libanie, a 1,3 miliona w Jordanii (Reuters, 2017; Ghazal, 2017). Dla Jordanii i Libanu, których populacje wynoszą odpowiednio poniżej 10 milionów i 7 milionów, nagły napływ uchodźców był ogromnym wyzwaniem, wymagającym masowych wysiłków pomocowych i przekraczających ich zdolności absorpcyjne.
Władze obu krajów otrzymały wsparcie społeczności międzynarodowej i społeczeństwa obywatelskiego, a coraz większą rolę zaczęło odgrywać także prywatne sektor. W tym kontekście rosnącą liczbę mniej tradycyjnych uczestników – przedsiębiorców społecznych – można obserwować, którzy mogą przyczynić się do łagodzenia kryzysu uchodźczego.
Głównym celem badania było zbadanie, w jaki sposób przedsiębiorcy społeczni w Jordanii i Libanie wspierają uchodźców. Wyniki oparte na literaturze i konsultacjach z 29 SEs oraz organizacjami wsparcia, pokazują, że SEs pomagają m.in. poprzez tworzenie miejsc pracy dla uchodźców, dostosowanie się do ich specyficznych potrzeb i zapewnienie usług ułatwiających codzienne życie.
Jednak SEs borykają się z biurokracją, nieadekwatną legislacją oraz brakiem wsparcia organizacji. Istotnym problemem jest także zdobycie funduszy na rozwój, gdzie większość SEs zwraca się o dotacje zamiast korzystać z kredytów. Ecosystem przedsiębiorczości społecznej w Jordanii i Libanie jest stosunkowo nie rozwinięty, ale ma potencjał wpływu na poprawę warunków życia uchodźców, szczególnie przy odpowiednim wsparciu legislacyjnym.
Publikacja ta została przygotowana dla Femise Research Papers.