Wdrażany od lipca 2019 roku Program Pracowniczych Planów Kapitałowych (PPK), obowiązkowy dla pracodawców, ma być powszechny i masowy, a jego wprowadzenie jest powiązane z ostateczną likwidacją drugiego filara emerytalnego (OFE). Celem artykułu jest przeanalizowanie rozwiązań systemowych zastosowanych w programie PPK w związku z koncepcją równoczesnej przebudowy systemu zabezpieczenia emerytalnego, przedstawienie argumentów przemawiających za i przeciw tym przedsięwzięciom z punktu widzenia różnych aktorów oraz próba dokonania oceny, jakie szanse powodzenia mają wprowadzane obecnie zmiany. Koncentrując się przede wszystkim na kapitałowym fragmencie systemu zabezpieczenia emerytalnego, w artykule przedstawiono też szersze tło, jakim były głębokie reformy całego systemu emerytalnego w 1999 r. i późniejsze wycofywanie się z części tych reform. Opracowanie oparte jest na szczegółowym badaniu rozwiązań prawnych, analizie literatury przedmiotu oraz raportów instytucji nadzorujących fundusze emerytalne. Wyniki analizy wskazują na brak spójności w niektórych rozwiązaniach reformy z 1999 r. oraz na niekonsekwencje w jej realizacji, co doprowadziło do wycofywania się z kapitałowej części systemu. Wnioski z przedstawionej analizy pokazują, że dodatkowe oszczędzanie na starość w obecnej sytuacji demograficznej jest wskazane i niezbędne zarówno z przyczyn ekonomicznych, jak społecznych. Jednak zaprojektowane przez rząd rozwiązania systemowe są podporządkowane głównie bieżącym interesom państwa i nie stwarzają, naszym zdaniem, potencjalnym uczestnikom programu dostatecznych zachęt do uczestniczenia w nim.
Publikacja w j. polskim jest dostępna tutaj